Wyrwałaś się, byłaś, widziałaś inny świat
Żyłaś nim, tak kilka lat
Ale czy to byłaś Ty, ciągnęło się za Tobą nic
Wiedziałaś, że dobrze robisz, i pękła nić
Za dobrze robisz, za dobrze masz poukładane
Wszystko poukładane, niby wszystko dobrze, ale
Pamiętasz siebie, pamiętasz wszystko
Tak tego chciałaś, udało Ci się, lecz nie wyszło
Zresztą wszystko wyszło, ale czy Ty taka jesteś
Chcesz nad wyraz, w trakcie, więcej
Żeby się działo, i już to Cię nie bawi
Jak by było pięknie, już się tym dławisz
Masz parcie na szkło, chcesz w tę noc
Zrobić coś, coś wyjątkowego, cokolwiek, coś
Już Ci się nuży, niby fajnie, ale się dusisz
Niby wszystko pięknie, ale Ty musisz
Już się przyzwyczaiłaś można bez ekscesów
Ale znowu wybuchasz, weź to przepuść
Przez palce, tak mówisz do siebie
Ale wiesz dobrze, że nie będzie lepiej
Tylko wiesz co było, jak było
W tym momencie chcesz więcej, pierdolić życzliwość
Zresztą pierdolić to wszystko
Przecież jest niby wszystko poukładane, jedną myślą
Wszystko skreślasz, to nie Ty jednak
Chciałaś, próbowałaś, udało Ci się, nie ta wersja
Ciebie teraz przez Ciebie przemawia
A może ta jedna, jedyna, która udawać
Nie potrafi

Ta jedna, jedyna wersja Ciebie, ta prawdziwa
Ta której udawać nie potrafisz, chyba
Jest ona w Tobie, gdzieś głęboko w Tobie
Jeśli możesz się na nią odważyć, jeśli naprawdę możesz

Ta jedna, jedyna wersja Ciebie, ta prawdziwa
Ta której udawać nie potrafisz, chyba
Jest ona w Tobie, gdzieś głęboko w Tobie
Jeśli możesz się na nią odważyć, jeśli naprawdę możesz

Uciekałaś od niej, od siebie, od tej wersji Ciebie
Zamiast biec za nią, boisz się jej, nie wiesz
Nic nie wiesz, bo poznać się boisz, nie chcesz
W szufladach upychasz swój cały świat westchnień
Siebie, kiedy dojdzie to do ciebie, wyjdzie na powierzchnie
Wykluczasz to, to tego nie będzie
Wszystko staje, proza życia, kolejny wieczór, świt
Nie ma nowego pomysłu, nie ma nic
Nie odgrzebiesz z szuflady, bo to już nie ten czas
Wtedy, właśnie wtedy miało to dla Ciebie wyraz
I nic z tym nie zrobiłaś, nie wiedziałaś, bałaś się
Teraz to tylko wspomnienie, zapisana treść
Upchana głęboko

Ta jedna, jedyna wersja Ciebie, ta prawdziwa
Ta której udawać nie potrafisz, chyba
Jest ona w Tobie, gdzieś głęboko w Tobie
Jeśli możesz się na nią odważyć, jeśli naprawdę możesz

Ta jedna, jedyna wersja Ciebie, ta prawdziwa
Ta której udawać nie potrafisz, chyba
Jest ona w Tobie, gdzieś głęboko w Tobie
Jeśli możesz się na nią odważyć, jeśli naprawdę możesz

Teraz jesteś z nią, z sobą, tą wersja siebie
Nie uciekniesz od niej, myśli za wiele
Zamknięta z nimi wewnątrz siebie krzyczysz dosyć
Zamknięta ze swoimi myślami nie możesz znosić
Siebie prawdziwej, gdzieś głęboko ukrytej
Tam gdzie nie dotarł nikt, nie był bliżej
Naprawdę blisko, bo nikogo nie wpuściłaś
Czy kiedykolwiek byłaś szczęśliwa?
Widzisz to… słowa na gardle Ci stają
Przełykasz je, ze śliną spływają
Nie tylko, czujesz ten ból wewnątrz
Czujesz go teraz, chcesz westchnąć
Chcesz krzyczeć, chwila wracasz, przetwarzasz
Jednak jest ktoś taki, był, teraz to widzisz, zauważasz
Skreśliłaś to dawno, tak bardzo dawno
Wtedy wolałaś… teraz siedzisz w kuchni ze szklanką

Wolałaś, co Ty kurwa wolałaś
Ta jedna, jedyna Ty w Tobie teraz się odzywa, naraz
Masz myśli tyle, nie możesz ich pomieścić
Skreślałaś, żyłaś, czy naprawdę, w pamięci
Masz to wszystko, kim jesteś myślisz teraz
Jaka jesteś, gdzie jesteś, dłońmi twarz przecierasz
Gdzie jesteś Ty, to co w Tobie brzmi
Ta prawdziwa, czy ona jeszcze się tli
Czy ona kiedykolwiek była, czy była prawdziwa
Zastanawiasz się, już nie chcesz uciekać, zaczynasz
Kontemplować na spokojnie, ale Ty chcesz bardziej, mocniej
Zawsze tak chciałaś, te myśli są niewygodne
Dla Ciebie, nie teraz, musisz się czymś zająć
Wyjść, powtórzyć schemat nadając
Tempo swoim krokom według tej samej melodii
Spokojny stan już jest nieistotny

 

_{Źródło zdjęć serwis pinterest.com Po kliknięciu w zdjęcie bezpośrednio przenosi do jego źródła.}