Fontanny, palmy, stoisz na środku patio,
patrzysz wokół, migawki, jest jasno,
i tylko kadry wyrzucają ten obraz,
czujesz esencje, że to teraz Cię spotka.
Chcesz tego, ale stoisz tylko,
jak unieruchomiona maszyna, a wszystko jest tak blisko.
Chcesz czuć, szczyptę krwi, poczuć ten puls,
patrzysz na przenikający błękit wycierając kąciki ust.
Spoglądasz w dół, na płatki róż, na dnie w fontannie,
chcesz coraz bardziej.

…łza odrywa się od powieki, leci…

Ale wiesz jak Cię potraktował, ostatnie zbliżenie,
ale chcesz bardziej, nie tego, nie wiesz.
Stoisz, analizujesz, chcesz wyrzucić to z siebie.
Chciałabyś przegadać, przemilczeć, wiedzieć – co myśli,
i czy milczysz, milczeć jak na początku, teraz usta zwilżysz.

Myśl, słowa zostawiają ruiny,
ale analizujesz, kontemplujesz wokół przyczyny.
Dzień za dniem, nie otworzysz tej furtki,
gołębie poleciały, benzing uruchomiony, skutki.
Następstwa, lecisz po bandzie, niby poprawnie,
ale chcesz tej krwi, pobudzić wyobraźnię.